GECEYE YAZILAN

yalnızlığın sokak lambasına çarptığı
bir şehrin kaldırımlarında
sessizce akıyordu saatler
ve gözlerim, bir yangının külleri gibi

ah, bir sigara yakmalı şimdi
dumanda kaybolmalı bütün hatıralar
kim bilir, belki de rüzgâr
senin sesini getiren eski bir dosttur

geç kalmış şiirlerin arasında
ismin hâlâ mavi bir hüzün
bir tren düdüğü gibi uzaktan gelen
ve hiçbir istasyona uğramayan

kaç sokak eskittik biz böyle
kaç geceyi unuttuk, kaç şarkıyı sustuk
şimdi kim bilir hangi rüzgâr
gözlerimizi birbirine kapatıyor

oysa ben hâlâ,
duvarlara yaslanmış bir şehir gibi
sana karşı direniyorum