NAFİLE

Sevmek neydi, bilir miydiniz siz bayım?

Bilirim deyip yalan söylemeyiniz

Sevgiyi siz hiç bilmezdiniz

Gerçi siz

Pek bir şey de bilmezdiniz bayım

Doğrusu bilmek istemezdiniz

Sorgulamazdınız, düşünmezdiniz

Her şeyi olduğu gibi kabul ederdiniz

Biraz bıkkın hem de yorgundunuz

Omzuma yaslansanız bütün yorgunluğunuzu dindirirdim

Ama o omzu hep boş bırakmayı tercih ettiniz bayım

Beni hiç görmezdiniz

Siz gerçi, beni değil kendinizi bile görmezdiniz

Bir yerlerde hep ölmeyi yeğlediniz

Ben ise yaşamayı

Avare dünyaya inat, umutla, aşkla yaşamayı

Gülerdiniz bana, ben ise size kızardım

Umutsuz olmak kolay olandı

Siz kolay olanı seçtiniz

Zor olanı başaracak kadar hiç cesur olmadınız

Asıl zor olan

Karanlığın içinde mum ışığı olabilmek değil miydi ?

Bunu başaramayacak kadar korkaktınız bayım!

Konuşmazdınız, sorularım hep cevapsız kalırdı

Şuan olduğu gibi

İşiniz gücünüz konuşmadan o zehri ciğerlerinize solumaktı

Solurdunuz, biraz dururdunuz

Hayalperestliğimle dalga geçer kendinizce eğlenirdiniz

Ama ben dalga geçilmek değil anlaşılmak istedim bayım!

Ben sevilmek istedim

Siz kalbimi okşayın, ellerimi ısıtın istedim

En sıcak havada bile, o eller hep buz gibi kala kaldı

Kalbim okşanmayı beklemekten nasır tuttu bayım

Ama ümitliydim pes etmedim

Belki yaşamaya umutla bakarsınız diye

Kuşlardan söz ettim hep

Gülmeyi öğrenirsiniz diye içtenlikle size gülümsedim hep

Ama nafileydi bayım

Bütün uğraşlarım, sevdam, her şey nafile!

Siz kendinizi sevmezken

Benim sizi sevmem nafileydi

Çünkü sevgiyle beslenmemiş kalp

Sevdayı kendine nasıl buyur edebilirdi?