KARANLIKTA SÜZÜLEN GÖNÜLLER

İçimdeki karaltı gitgide her yerimi kaplıyor. Tüm zihnimi, tüm kalbimi, tüm umutlarımı… Görmezden gelip hayatıma devam etmeye, zihnimi meşgalelerle doldurmaya çalışıyorum mâmafih o kadar ağır hissediyorum ki kendimi; kendini asan, toprağa can atan insanları anlamaya başladım.

Şu çiçek açan narin ağaçların yanından bir ruh gibi ilerliyorum. Güneşin yüzüme döktüğü huzmeler ise cabası. Sadece varım. Duygular, çürümeye yüz tutmuş kalbime uğramıyorlar. Vücudum titriyor, sanki zihnimden kopmuşçasına yürüyorum. Yalnızlık ise sanıyorum beni o âna hazırlıyor. Bakışlarım anlamsız. Gördüğüm onca güzelliğin bendeki anlamını yitirmişim sanki. Sokağı aydınlatan lambaların anılarımı canlandırma çabası ise boşuna. Artık onca anlam yüklediğim yıldızların sadece mesafeleri yaralarımı dağlıyor. Güneşin gece açan çiçeği beni ne kadar neşelendirmek istese de hiçbir kıpırtı yok şu cânım gönülde.
Öyle ki ne güzelliklerine doyum olmayan dünyadan ayrılabiliyorum; ne de özlemine, acısına dayanarak dünyada gezebiliyorum.