TEKVÎR

Beni gömdüler!
Ne bir dua okundu başımda,
Ne de bir vedalaşma.
Eller kazdı toprağı, aceleyle, sanki varlığım fazlaymış gibi.
Öyle bir hızla, öyle bir umursamazlıkla kapattılar üstümü.
Nefes aldığımı unuttular, aldıklarını sandılar.
Küçük bir kalbin taşıyabileceği kadar umutla doluydum.
Ama o kalbi çamurlu toprakla boğdular.
Beni kimse duymuyor.
Ben susmadım.
Hayır, susmadım.
Ama sesim, toprağın katmanları arasında kayboldu.
Çığlığım, rüzgârı bile titretemedi.
Kendimi gökyüzüne anlatamadım.
Gömdükleri sadece bedenim değil, düşlerimdi.
Bir avuç ışık aradım.
Bir sıcaklık.
Ama toprağın altı hep soğuk, hep karanlık.
Ellerimi uzattım, bir şeylere tutunmak istedim.
Ama o eller, beni gömenler tarafından çoktan bırakılmıştı.
Hani kızlar artık diri diri gömülmüyordu,
Yalan!
Ben diri diri gömüldüm. Ve kimse dönüp arkamdan bakmadı.
Diri diri gömmek hâlâ var.
Ben şahidiyim.
Kendi mezarımdan yazıyorum bu sözleri.