SANA BİR ÖYKÜ ANLATAYIM

Sen,
bir kelimenin harf harf aşka dönüştüğü yerdesin.
Öyle bir sokak ki geçtiğin,
adımların tozunda
eski bir şairin mısraları titriyor.

Ellerin,
kâğıda değmeden önce
bir güvercin kanadına yaslanıyor.
Öylece uçuruyorsun kelimeleri
ve her inişte
bir gönle konuyorlar.

Ben,
seni hep bir cümlede aradım.
Bir “ama”da, bir “belki”de,
ya da bir nokta koyulamamış öyküde.
Ama sen hep,
virgüllerle ayrılmış bir özlem olarak kaldın.

Gözlerin,
hangi maviyi anlatsa
hep bir griyi saklar ardında.
Ve gülüşün,
yalnızlığın en güzel çiçeği gibi
kendini kırmadan açar.

Ah sevgilim,
sen bir şiirin içinde kaybolmuş
bir mısra mısın yoksa?
Yoksa ben mi,
senin satırlarında kaybolmayı
bir alışkanlık haline getirdim?